Hep başkalarından bir şey bekliyoruz. O yapsın, o çalışsın, Filistin’e devletimiz yardım etsin, Arakan’a falanca dernek sahip çıksın, yetimlerin karınlarını falanca vakıf doyursun… Bu örnekler uzar gider.
Bütün sorunumuz bu aslında. Hep başkaları suçlu . Biz sıcak koltuklarımızda keyif sürerken hep başkaları bir şeyler yapmak “Zorunda”. Hiç bakmıyoruz kendimize. Aynanın karşısına geçip de , ” Ya acaba ben neler yapabilirim, bu davada benim yerim ne?” demiyoruz. Kendimizi sorgulayıp, kendi hatalarımızı bulmak yerine, hep başkalarını eleştirip, İslam ve toplum adına az da olsa bir şeyler yapmaya çalışanların yaptıklarını hor görüyoruz. İşin garip yanı da bu ya zaten. Bu şekilde hiç bir yere varamayız.
Ehli Küfür bir olmuş, yaptıklarının yanlış olduğunu bildiği halde birlik içerisindeyken biz Müslümanların tek yaptığı şey birbirimizi eleştirmek, hakaret etmek ve birbirimizin kuyusunu kazmaktır. Mücahidliğimiz, öfkemiz sadece Müslümana. Zalimin karşısında konjonktüre göre el pençe durup tüm kuvvetimizi Müslüman kardeşlerimize gösteriyoruz. “En azından yanlış olan bir şeyleri değiştirmek için çalışıyor.” demek yerine şunu neden yapıyorsun, bu ne işe yarayacak, boşa uğraşıyorsun gibi umut kırıcı sözler sarf etmekteyiz. Zevk ve sefa içerisinde yattığımız yerden 2 tweet atıp 3-5 Müslümanı eleştirerek en büyük Mücahitliği yaptığımızı zannediyoruz.
Allah Rasulü Medineye ilk hicret ettiği zaman ilk önce kardeşliği temin etti. Mescid’in inşasından önce yaptı bunu. Çünkü Kutlu Nebi biliyordu ki kardeşlik olmadan ne mescid inşa edilebilirdi ne de devlet kurulabilirdi. Bizi Viyana kapılarına dayandıran güç kardeşliğimiz ve davamızdı. Yitirdik bunu . Artık bırakın Viyana kapısına dayanmayı, kendi içimizdeki 3-5 haini dahi bertaraf edemiyoruz.
Biz bu kardeşliği sağlayamadığımız sürece, Kudüs davamız, Nizam-ı Âlem mefkuremiz kuru bir sözün ilerisine geçemeyecek. Geçemiyor da zaten.
Yazar : Muhammed Eren Yıldız
Sitemizin Sağ Alt Köşesinde Yer Alan Bildirim Tuşuna Basarak Haberlerimizi İlk Siz Duyun !!!!
