Zâhirin karnında yüzen bâtın sensin,
Varlığın içindeki vâr olan senin.
Aranacak da sevilecek de sensin,
Göz de senin mülkündür gönül de.
Senin aşkın ile süzülüp duruyor kan,
Senin varlığın ile geçip gidiyor ân.
Bildim, senin ile aydınlanırken tan,
Yer de senin mülkündür gök de.
Kurak gönlüme kendi tohumunu ektin,
Hem suyu verdin hem çiçek yetiştirdin.
Damarlarımdan kendi miskini gezdirdin,
Bostan da senin mülkündür bahçe de.
Yoklukta da varlıkta da vâr olan var,
Bana senin dışında kim olur ki yâr.
Bildim, seni anarken tutuşan aşıklar,
Can da senin mülkündür kalp de.
Şair: Reyyan Taşcı
