Daha kaç kitap biter?
Kaç dolunay parıltısını sakınır;
Kimse bilmeden ve kimse duymadan?
Günler ne eylesin, geçer işte!
Hâlin hatrın sorulmadan.
Yaprak dökülür, leylekler göçer
En nihayetinde kara bir kış gelir kapına.
Bir sızı saplanır önce;
Sağ yalnızlığının köşesinden.
Haydi, durma öyle!
Kitap merhemi sür yalnızlığına.
Küçükken anneannem öğretmişti
Basit ama etkili kocakarı yöntemlerini.
Tüh!
Karanlık çöküyor yine;
Oysa bidonda kalan son gazı dün gece bitirmiştim.
Desene, zifiri karanlığa tâbi olduk bu gece.
Ziyan yok
Olur elbet sabah.
Hem, biz daha karanlık geceleri atlatmıştık.
Hatırlıyor musun çatısı akan evimizdeki 23 Temmuz gecesini?
Nasıl da ıslanmıştık ama?
Sana ağabeylik yapayım diye kuru yerim kalmamıştı.
İşte biz o günlerden geldik seninle,
Elimiz ekmek tuttu en başta
Sonrasındaysa hayatın yakasına sarıldık tüm gücümüzle.
Öyle bir sarılmaydı ki bu;
Önce tırnaklarımız söküldü
Sonra, sonra kendimizden ağır yük bindi omuzlarımıza.
Yazar : Veli Öztürk
