İnsanın bir davası olmalı. Bu dava öyle bir dava olmalı ki bütün insanlığı savunmalı. Üstelik sadece sözde değil, icraat ile savunmalı. Birileri istediği için değil, kendi için savunmalı.
İnsanın uğruna ölebileceği bir davası olmalı. Zalimin, sonuna kadar karşısında duracağı bir davası olmalı. O dava ki hiçbir suçu olmayan masumları savunmalı. Çocukları korumalı. Savaş adı altında; savunmasız insanların olduğu, kadınların, çocukların, yaşlıların sığındığı hastaneye saldırmamalı. “Kendimizi koruyoruz,” diyerek çocukları hedef almamalı. Çocukları hedef almak alçaklıktan başka nedir ki? Güçsüzlerin sığındığı hastaneyi bombalamak korkaklıktan başka nedir ki? “Filistin bizim meselemiz değil,” demek cahillikten başka nedir ki? “Zulüm gören sadece Filistinliler değil,” demek vicdanını rahatlatmaktan başka nedir ki?
Madem öleceğiz bari bir dava uğruna ölelim. Madem yaşıyoruz bari bir dava uğruna yaşayalım. Madem Dünya’da bu kadar zalim var bari biz masum kalalım, masumu savunalım. Madem bunca insan sessiz bari biz ses çıkaralım. Birilerinin indirdiği bayrağı biz yükseltelim.
Yaşayalım ama sadece kendimiz için değil. Mücadele edelim ama suçu olmayanlarla değil.
Vicdanı içinden söküp alınmış, duygusuz bir robota dönüşmeye ne gerek var?
Bir davası olmalı insanın, insana yaşama sevinci veren. O dava ki insana umut olmalı. O dava ki düşmana korku salmalı. O dava ki zalimi durdurmalı.
İnsan dediğin mazlumun rengine bakmaz. İnsan dediğin çocuğun dinine bakmaz. İnsan dediğin insanın ırkına bakmaz. İnsan, insanın kalbine bakar, acılarına bakar ve o acılara merhem olur. İşte dava dediğin o merhemin ta kendisi olmalı.
Yazar: Sena Nur Uslu
