Ne demişler, “nasipten öte yol yok,” ve bunu iliklere hissettirmeyi, işittirmeyi öğrendim.
Gündüzleri gülen gözlerimin geceleri, gözyaşı ile şişen ödemlerin, bana yaşattığı kırıklığı öğrendim.
Hakkımı helal etsem de ah ve beddua etmesem de Allah’a havale etmeyi öğrendim.
Kalp yanar kül olur, insan yanar kul olur,
Çaresizliğime dualarla sarılıp gidemediğim, yolların ardına bakmayı öğrendim.
Benlikle çıkmayan bu yolda ben demeyi değil, ruh demeyi öğrendim.
Titrese de sesim, hâr olsa da içim zemzem içip, af demeyi öğrendim.
Acınan bir edayla bakıldığında sûretime ,hüzün, Allah’ın sevdiği kullara verdiğini öğrendim.
Sofraya oturup zorla doyurduğum karnımın az bir lokma yediğimde ibadet olduğunu öğrendim.
Yanlızlığı nimet bilip, nasip diye bildiğimiz kişiyi
Sünnet diye sevip ahiretine yoldaşı olduğunu öğrendim.
Öğrendim, öğrendik yaşarken her şeyi bile bile,
Yaşarken her şeyin acısını da sevincini de durmayı, soluklanmayı öğrendim, öğrendik.
Sus gönül yazma yazdığında kurumuş boğazının,
Kan ile mürekkep olup yazılarına renk vereni öğrendik…
Yazar: Esma Karaömeroğlu
